η Έμμα Γκόλντμαν γιά τους πεινασμένους

Αν πεινάς ζήτα δουλειά, αν δεν σου δώσουν δουλειά ζήτα ψωμί , αν δεν σου δώσουν ούτε ψωμί , πάρτο μόνος σου.

Από την Emma Goldman

ο αντισπισισμός του δαρβίνου

Είναι γνωστή η άρνηση του Δαρβίνου στη χρήση των επιθέτων «ανώτερος» ή «κατώτερος» και δεν θεωρούσε , γιά παράδειγμα ότι οι άνθρωποι είναι ανώτερα δημιουργήματα από τις αμοιβάδες, εφόσον και τα δύο αυτά είδη είναι καλά προσαρμοσμένα στα αντίστοιχα περιβάλλοντά τους.

Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν

Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν
χωρίς κανένα φταίξιμο, χωρίς κακό κανένα.
Ο καπιτάνιος το σκυλί (η γη να μη τον φάει)
παίρνει τα κεφαλάκια τους και ρίχνει τα κορμιά τους,
ς’ το σταυροδρόμι τα πετά, κορμιά χωρίς κεφάλια.
Κι όσοι διαβάτες κι αν διαβούν, κάθουνται κ ερωτούνε.
< Παιδιά, πούν τα γελέκια σας, πούναι και τ άρματά σας> ;
< Δε λες πούν τα κεφάλια μας, μον λες πούν τ άρματά μας>;
Σύντροφοι πήραν τ άρματα, και τάκαναν χαράτσι,
κι ο καπιτάνιος το σκυλί (η γη να μη τον φάει)
μας πήρε τα κεφάλια μας κ’ έρριξε τα κορμιά μας>

το διαχρονικά αληθινό αυτό δημοτικό τραγούδι, το πρωτοδιάβασα στην Κλεφτόβρυση, εκεί πάνω από την Βροντού.
Δεν έχει να κάνει μόνο με την ληστεία.

ο ευνουχισμός αγοριών στην αρχαία ελλάδα

Η ερωτική έλξη γιά τα αγόρια συνέβαλε δυναμικά στη διάδοση της συνήθειας του ευνουχισμού. <Γιά να επεκτείνουν τα όρια της απόλαυσης> λέει ο Λουκιανός, < τολμούν οι ιερόσυλοι να ακρωτηριάζουν την φύση με σίδερο. Έτσι η μισητή ακολασία, που μας μαθαίνει να εκμαυλιζόμαστε διαπράττοντας κάθε έγκλημα, επινοεί αναίσχυντες ηδονές....>

Αυτή η συνήθεια εισήχθη στον ελληνικό κόσμο από τα νησιά της Ιωνίας. Λένε ότι ο πρώτος που ευνούχησε ελεύθερα αγόρια γιά να τα πουλήσει ήταν ο Πανιώνιος ο Χίος. Αυτός ζούσε από ένα βδελυρό εμπόριο: αγόραζε ευπαρουσίαστα παιδιά, τα ευνούχιζε και έπειτα τα οδηγούσε στις Σάρδεις και στην Έφεσο, όπου τα πουλούσε πανάκριβα. Ο Ηρόδοτος διηγείται την αποτρόπαιη εκδίκηση που πήρε ο Ερμότιμος, ένα από τα θύματά του. Την ίδια περίπου περίοδο, ο Περίανδρος, τύραννος της Κορίνθου, έστειλε στις Σάρδεις τριακόσια παιδιά από τις καλυτερες οικογένειες της Κέρκυρας, για να τα ευνουχίσουν.Όταν όμως οι Κορίνθιοι που τα οδηγούσαν αγκυροβόλησαν στην Σάμο, οι Σάμιοι, που είχαν μάθει το σχέδιό του, έσωσαν τα παιδιά και τα οδηγησαν πίσω στην Κέρκυρα.

... Ο ευνουχισμός γινόταν με τρείς τρόπους και ανάλογα δινόταν στους ευνουχισμένους μία από τις εξής ονομασίες
α) εκτομίες (από το εκτέμνω, μεταγενέστερα καστράτοι, από το κέστρος), στους οποίους είχαν αφαιρέσει το πέος και τους όρχεις.
β) σπάδωνες (από το σπάω), στους οποίους είχαν αφαιρέσει τους όρχεις .
γ) θλιβίες (από το θλίβω), στους οποίους είχαν μόνο παραμορφώσει και συνθλίψει τους όρχεις.
Από τον Moritz Hermann Eduard Meier και τον Georges Herelle και αφιερωμένο στους <έλληνες αρχαιόθρησκους> LOL

αντιμακεδόνες θεσσαλοί στρατηγοί στο πλευρό των Περσών

Στα Αντικύθηρα
....Εκεί αποκαλύφθηκε το 1888 το άγαλμα Απόλλωνος, τύπου Κιθαρωδού, που χρονολογείται στον 2ο αι.π.Χ.15, και βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (αρ. κατ. 230•
Με την έρευνα που διενήργησε στον χώρο ο Βαλέριος Στάης βρήκε
μια ενεπίγραφη βάση, την οποία αρχικά θεώρησε ως βάθρο του αγάλματος. Το
άγαλμα όμως έχει μια στενή στρογγυλεμένη πολυγωνική πλίνθο, ενώ η βάση έχει
ορθογωνική υποδοχή για το υπερκείμενο μνημείο. Εξάλλου η χρονική απόσταση
μεταξύ των δύο μνημείων μειώνει ακόμα περισσότερο την πιθανότητα τα δύο
μνημεία να συνανήκουν. Στη βάση αναγράφεται:

Ἀριστομένης Άριστομήδους
Θετταλός έκ Φερῶν
Νίκων Κηφισοδώρο[υ] Ἀθηναῖος
Ἀπόλλ[ω]νι Αίγιλεῖ [ἀ]νέθηκαν.

Η επιγραφή (IG V1, 948) χρονολογείται στο δεύτερο μισό του 4ου αι. π.Χ.
Πρόσωπα με το όνομα και το πατρώνυμο του Φεραίου της επιγραφής εμπλέ-
κονται στη σύγκρουση Μακεδόνων και Περσών που κατέληξε με την κατάλυση
της Περσικής αυτοκρατορίας. Ένας Αριστομένης ήταν ο ηγέτης του Περσικού
στόλου στο Αιγαίο, ενώ ένας Αριστομήδης, Θεσσαλός εκ Φερών, ήταν στρατηγός
του Δαρείου, στη μεγάλη μάχη της Ισσού το 333 π.Χ. Είναι πολύ πιθανό ο αναθέτης της επιγραφής των Αντικυθήρων να είναι ο αναφερόμενος από τον Κούρτιο Ρούφο16, Αριστομένης, και να έχει κάποια συγγενική σχέση με τον Αριστομήδη τον Φεραίο17. Τα ανασκαφικά δεδομένα, που αναφέρονται παραπάνω, κάνουν πολύ πιθανή την υπόθεση ότι η πολυδάπανη οχύρωση είχε ως πηγή χρηματοδότησης την Περσική Αυτοκρατορία στην προσπάθειά της να δημιουργήσει ένα δίκτυο αντιμακεδονικών βάσεων για να οργανωθεί η αντεπίθεσή κατά του Αλεξάνδρου στο Αιγαίο και συνεπώς την ταύτιση του αναθέτη Ἀριστομένους Ἀριστομήδους με τον ομώνυμο του που ήταν επικεφαλής του Περσικού στόλου. Για τον Αθηναίο αναθέτη δεν έχουμε άλλες πληροφορίες, αλλά αν η παραπάνω υπόθεση είναι σωστή,πρέπει και αυτός να τοποθετηθεί στην αντιμακεδονική παράταξη, η οποία στην Αθήνα εκείνων των χρόνων δεν πρέπει να ήταν ολιγομελής....

οι ανασκαφές και η δημοσίευση του Άρη Τσαραβόπουλου
ή μάλλον του Άρη του αρχηγού των ατάκτων

οι δικαστές (της antiqua)

Η διαδικασία είναι αρχαική. Ο Δικαστής της Antiqua κατέχει το κέντρον της έδρας. Δεξιά κάθεται ο Εισαγγελεύς. Ο Εισαγγελεύς είναι ο Ναπολέων της Καρέκλας , έξω από το Δικαστήριον πέφτει στην ανυπαρξία. Καθισμένος στην καρέκλα του ο Εισαγγελεύς χειρονομεί, τραυλίζει, κάνει ανάλατα σχήματα λόγου, βρίζει χυδαιότατα τον Κατηγορούμενο, απειλεί τον Δικηγόρο, πετάει φτηνά ευφυολογήματα, ή, κοιμάται. Όρθιος πάνω στην έδρα ο Εισαγγελεύς αγορεύει σαν ιεροκύρηξ. Πατάσσει την ανηθικότηταν, αφρίζει, υποστηρίζει τους αστυνομικούς που καταθέτουν ως μάρτυρες (πάντα) κατηγορίας, με ορμητικές παρεμβάσεις κουκουλώνει τις ρωγμές που αποκαλύπτουν την αυθαιρεσία της εξουσίας. Ο πλέον λαλίστατος Εισαγγελεύς βουβαίνεται όταν ο δικηγόρος θίξει το θέμα των βασανιστηρίων στην Ασφάλεια. Απ την αμηχανία της μουγκαμάρας τον σώζειο Δικαστής με την στερεότυπη φράση προς τον Δικηγόρο: Είσθε εκτός θέματος! Αν όντως εβασανίσθη ο κατηγορούμενος δύναται να υποβάλει μήνυσιν!

από τον Πετρόπουλο

το υποκείμενο της επανάστασης

Έχει μεγάλη σημασία να λέγεται φωναχτά και ήρεμα: το Μάϊο του 1968 στη Γαλλία το βιομηχανικό προλεταριάτο δεν υπήρξε η επαναστατική πρωτοπορία της κοινωνίας παρά η βραδυκίνητη οπισθοφυλακή της.

από τον Καστοριάδη